„Improwizowane szkice jazzowe”

IMPROWIZOWANE SZKICE JAZZOWE nie są encyklopedią nazwisk, nie są też drobiazgową relacją historyczną związaną z unikalnym i wyjątkowym w swojej istocie zjawiskiem muzycznym, które zwykliśmy określać jako jazz. Jazz, o którym piszę, ma wymiar lokalny czy – jak ktoś woli – prowincjonalny, bo szkice ograniczone są „terytorialnie” do dwóch szalenie kochających się miast: Bydgoszczy i Torunia. […] Wielu z bohaterów mojej opowieści już nie ma. Odchodzili, często przedwcześnie, czasem nagle. Z rozmaitych powodów. Nie wydadzą mi więc recenzji z Drugiego Świata; nie uzyskam też już od nich żadnych relacji, ani nie skorygują moich ewentualnych błędów. Polegam bowiem nie tyle na archiwaliach, notatkach prasowych czy recenzjach pisanych przez krytyków, tylko na własnej pamięci, refleksach z przeszłości i na pamięci tych, którzy jeszcze są, a którzy w sposób improwizowany pamięć moją wydatnie uzupełniali i dostarczyli mi „pomocy naukowych” w postaci fotografii, najczęściej czarno-białych, często już nieco podniszczonych i wyblakłych. Może o wszystkich nie napiszę z jednakową starannością albo o niektórych zapomnę napisać. Piszę o tych, z którymi najczęściej grałem, i o tych, którzy mnie jazzu i w ogóle muzyki uczyli (jeśli jazzu można nauczyć) [fragment]

WITOLD BURKER – ur. 3 czerwca 1942 roku w Złoczowie na Kresach Wschodnich. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Ludwika Waryńskiego w Bydgoszczy i Wydziału Prawa UMK w Toruniu. Z zawodu jest adwokatem. Uczestnik Festiwalu Jazz nad Odrą 1964 w kwartecie z Romanem Nowackim, Jackiem Bednarkiem i Januszem Trzcińskim.

· Książka

· format 190×228 mm

· okładka miękka

· stron 96